اصلاح نانو ذرات سیلیکا با متاکریلواکسی پروپیل تری‌متوکسی سیلان و بررسی اثر نانو ذرات اصلاح شده بر پلیمریزاسیون درجای کوپلیمر استایرن- بوتیل اکریلات

در این تحقیق، اثر مقدار متاکریلواُکسی پروپیل تری متوکسی سیلان (MPTMS)، زمان و pH واکنش و نیز مقدار آب بر اصلاح سطحی نانوذرات سیلیکا بررسی شده است. برهم‌کنش‌های شیمیایی احتمالی بین ترکیب سیلان‌دار و گروه‌های عاملی سطح نانوذرات سیلیکا به روش طیف‌سنجی FTIR و میزان جذب شیمیایی و یا فیزیکی ترکیب سیلان‌دار بر روی سطح نانوذرات با استفاده از روش گرما وزن سنجی TGA بررسی شد. در مرحله بعد، 1 % وزنی نانوذرات اصلاح نشده و اصلاح شده به روش پلیمریزاسیون درجا، در کوپلیمر استایرن-بوتیل اکریلات (1:1) پخش گردید. با استفاده از روش‌های LLS و FTIR هویت‌شناسی لاتکس‌های سنتز شده انجام گرفت. نتایج به دست آمده از آزمون‌های هویت‌شناسی نانوذرات آماده‌سازی شده با ترکیب آلکوکسی سیلان، حاکی از برهم‌کنش‌های شیمیایی ترکیب سیلان‌دار با نانوذرات سیلیکا بود. بیشترین میزان پیوندخوری با سطح نانوذرات، حدود 32 % وزنی، در شرایط بهینه حداکثر میزان سیلان و آب، زمان طولانی‌تر واکنش و در pH معادل با 4 به دست آمد. همچنین نتایج آزمون‌های FTIR و LLS حاکی از موفقیت واکنش پلیمریزاسیون بود. نتایج به دست آمده نشان داد که استفاده از افزودن نانوذرات سیلیکا (اصلاح شده و اصلاح نشده) موجب افزایش اندازه ذرات لاتکس شده و اصلاح سطحی تأثیر زیادی بر اندازه ذرات لاتکس تشکیل شده ندارد.